In the Mood For Love
- EN
- NL
The invisible dance is performed by Mr. Chow (Tony Leung) and Mrs. Chan (Maggie Cheung), neighbors by chance in a Hong Kong apartment building in 1962. When they discover their spouses are having an affair, the two begin to find reasons to comfort one another. Affection sparks, yet the emotions it awakens are kept carefully restrained.
Every detail of the film radiates elegance: the impeccable presence of Tony Leung, the luminous beauty of Maggie Cheung, and their deeply nuanced performances turn the story into a monument of aesthetic delight. The same goes for the soundtrack, graced by the timeless voice of crooner Nat King Cole.
On Wednesday, October 15, Filmkrant journalist Hugo Emmerzael will share his personal vision of In the Mood for Love, the timeless masterpiece by Hong Kong director Wong Kar-wai.
This year marks the film’s 25th anniversary — a story that doesn’t depict love as something that simply happens, but as something that might have been. It is precisely in that absence, in what remains unfulfilled, that the film touches on something universal and eternal.
De onzichtbare dans wordt uitgevoerd door meneer Chow (Tony Leung) en mevrouw Chan (Maggie Cheung), toevallig elkaars buren in een appartementgebouw in het Hongkong van 1962. Hun echtgenoten blijken een affaire te hebben, de twee vinden excuses om elkaar te troosten, de liefde fakkelt omhoog maar de gevoelens die daarbij horen worden in het gareel gehouden.
De stijlvolle aankleding, het smetteloze voorkomen van Tony Leung en de schoonheid van Maggie Cheung, die beiden zeer sterk acteren, maken de film tot een monument van esthetisch genot. Dat geldt ook voor de soundtrack, waarop crooner Nat King Cole te horen is.
Op woensdag 15 oktober neemt Filmkrant-journalist Hugo Emmerzael u mee in zijn visie op In the Mood for Love, het tijdloze meesterwerk van de Hongkongse regisseur Wong Kar-wai. De klassieker viert dit jaar zijn 25-jarig jubileum — een verhaal dat liefde niet toont als iets wat gebeurt, maar als iets wat had kunnen gebeuren. En juist daar, in dat gemis, raakt het iets universeels en tijdloos.
Hugo Emmerzael schreef erover: “Wong Kar-wai op zijn meest sensueel. Een pijnlijk romantisch film over gefrustreerd verlangen, perfect in beeld gevangen dankzij de zintuiglijke cinematografie van Christopher Doyle. Daarmee is het een van de belangrijkste melodrama’s van de 21e eeuw.”